Aksidente sa Eaton

Noong Pebrero 27, bago magtanghaling tapat, ay nangyari ang aksidente sa tinatapos na gusali ng Eaton Residences Greenbelt na nasa Paseo Gallardo, Lungsod ng Makati. Sampung trabahador ang nasawi at isa pa ang naging malubha dahil dito.

Ang nasabing mga trabahador ay mga tauhan ng sub-contractor para sa pagkakabit ng mga salamin (glass panel) sa gilid ng nasabing gusali. Ang gondola ang siyang ginagamit ng mga nasabing tauhan para sa kanilang gawain.

Ang sanhi ng sakuna ay ang pagbagsak ng sinasakyang gondola ng mga sinamang palad, na kung saan ay pababa upang marahil ay managhalian. Nangaling daw sa ika-34 na palapag na tatlo ang sakay, at pagdating sa ika-28 palapag walo pa ang umangkas. Nang magpatuloy na umandar pababa ang gondola, laman ang labing isang tao, dito nangyari ang pagbagsak.

Ayon sa mga impormasyong nakuha sa mga awtoridad, nalagot ang mga sumusuportang kable o tension cable na siyang nagpapatibay sa dalawang nakausling bahagi ng pansamantalang andamyo na kung saan ay yumuyungyong sa tabi nang nasabing gusali. Sa dulo ng mga nakausling bakal na ito naka-kabit ang mekanismo na siyang dinadaanan naman ng dalawang kable na nakakabit sa magkabilang dulo ng gondola at siyang nagpapataas o nagpapababa nito.

Ang sakuna ay nagyari dahil sa overload na siyang sanhi ng pagkakalagot ng dalawang 8.6 mm na diametrong kable na sumusuporta sa andamyong nagdadala ng gondola. Nakamarka daw na ang kayang dalhin ay 630 kg at kung kukuwentahin ay mga 9 na tao ang katumbas. Overload nga, ngunit totoo bang ang nakasaad sa nameplate ay dalawang tao lang ang kapasidad? Kung gayun nga, alin ang tamang pasahero, 2 o 9? Totoo bang hindi makapagpakita ng safety program ang contractor, nang hanapan ng mga awtoridad, sa kabila ng pagiging hazardous workplace ng konstruksiyon ayon sa Labor Code?

Sinikap na suriin at pagaralan ng tagasulat na ito ang mag datos upang magkaroon ng mas maliwanag na pagkakaintindi sa mga pangyayari, at ayon sa pag-aaral ay ito ang mga naging palagay:

a)Base sa pagkakasukat sa  nalagot na mga kable na 8.6 mm ang diametro, ang palagay ko ay ang tunay na diametro ay 9.0mm. Mangyari, ang mga sukat ng mga kable base sa aking pagsasaliksik ay may tolerance na -0 at +0.6. Ibig sabihin ay ang bagong 8.0mm ay may diametro na buhat 8.0 hangang 8.6mm, at ang bagong 9.0mm ay may diametrong 9.0 hangang 9.6mm. Dahil sa ang kable ay gamit na at malamang nabanat pa ng husto bago malagot, lumiliit ito at malamang na hindi niya maaabot ang pinakamalaking sukat na 8.6mm kung ito ay 8mm. Samakatuwid, mas malamang na ang nakuhang sukatna 8.6mm ng nalagot na kable ay sukat ng 9.0mm na nabanat na.

b) Kung ang pagbabasehan ng pagsusuri ay ang 9.0mm na  kable, ang minimum breaking load (mbl) ay buhat 39.5 – 54.3 kiloNewton (kN) o mga 4,037 – 5,550 Kilogram (Kg.). Sa paggamit ng kable, may kinukonsiderang tinatawag na design factor, na kung saan, sa pamamagitan nito ay matatanto ang bigat na kayang dalahin nito na masasabing walang  peligro na malalagot (sa ingles,  safe working load o swl). Ayon sa Roebling Hd Bk, ang minimum design factor na gagamitin para sa hoisting o pag-aangat ay 5, at ito ay ginagamit na divisor ng mbl upang makuha ang safe working load o swl. Samakatuwid, base dito, ang swl ng 9.0mm na kable ay 807- 1,110 Kg. At dahil sa dalawa ang kable na nagdadala ng gondola, ang swl, sa aking palagay,  ay 1,614 Kg para sa mababang klase at 2,220 kg naman para sa mataas na klaseng kable. Base sa mga nakuhang datos sa gondola, malamang na ang kableng ginamit ay ang mababang klase, kung kayat sa aking palagay, ang swl ng gondola, kung bago ang mga kable, ay 1,614 kg. Sama-sama dito ang bigat ng gondola mismo, ang mga materials na nakakarga dito, ang mga manggagawang sasakay dito, at ang tinatawag na dynamic load na kung saan ay nakabase sa bilis ng pagandar at pagtigil, at pati na din sa pag-giwang dahil sa pag-galaw ng mga nakasakay o dahil sa bugso ng hangin.

c) May mga bagay-bagay na kaakibat ng nasabing sakuna na dapat pang maliwanagan. Kasama na dito ang tunay kundisyon ng andamyo at mga elemento ng gondola. Kung ang sub-contractor ba ay may sariling safety program at kung siya ba ay inubliga ng contractor - at kung ano-ano pa na may kinalaman sa safety? Ang kaliwanagan ay makakamtan lamang kung ang pagiimbestiga ay tututukan at tuloy-tuloy na gagawin ng mga awtoridad hanggang sa matukoy ang tunay na ugat ng mga pagkakamaling nagwakas sa malagim na kinahinatnan ng mga sinamangpalad.

Sa ngayon ay natabunan na marahil ng mga mas-mabibigat na balita ang sakuna at di natin marahil mapipinto ang direction at kahihinatnan ng imbestigasyon. Ngunit ang maliwanag sa akin ay ang mga kakulangan na siyang nagging mitsa ng aksidenteng ito. Ang unang kakulangan ay sa mga manggagawa, ang pangalawang kakulangan ay sa mga taong ang pananagutan ay ang pagpapairal ng mga regulasyong ulkol sa kaligtasan ng mga manggagawa, at ang pangatlong kakulangan ay sa mga ahensiyang dapat magpatupad ng mga batas na nagsasaad ng kasiguruhan ng kaligtasan ng mga manggagawa.

Isa-isahin natin.

Ang kakulangan ng mga manggagawa ay ang di pagkakaroon ng tunay na pagintindi, paggalang at pagsunod sa mga patakaran ukol sa kaligtasan sa pagawaan o trabaho.Masyado yatang talamak ang kawalang-ingat o kawalang-taros ng marami, lalong-lalo na kung walang nakamasid na puno.

Ang kakulangan ng mga dapat nagpapairal ng kaligtasan ng mga manggagawa, sa aking pananaw,  ay ang tila mababaw na pagtatalakay nila sa bagay na ito. Ilan kaya sa libo-libong mga negosyo sa ating bayan na umaasa sa mga manggagawa para sa kanilang tagumpay ang mayroong tinatawag na Safety Manual na kung saan nilalaman nito ang nakatitik na administrative policies on safety and health? At kung mayroon man, ito kaya aybinibigyan ng katuturan; gaano ito kahigpit na ipinatutupad? Ilan kaya ang may Safety and Health Committee, at kung mayroon man, ito kaya ay binibigyan ng sapat na importansiya upang maging epektibo? Gaano kalalim ang pagkakaintindi at paggalang na ibinibigay sa Occupational Safety and Health Standards (OSHS) na ipinatutupad ng DOLE ayon sa Art 162, Bk IV ng Labor Code of the Philippines?

Ang kakulangan naman ng mga dapat magpatupad ay ang tila ang matamlay o walang siglang pagpapasunod sa isinasaad ng ng batas. Ang pananaw na ito ay nabuo base sa aking nasaksihan na kung saan ay marami na ang mga sakunang nagdaan na kinabibilangan ng mga manggagawa sa lugar ng kanilang mga trabaho na mistulang bula na nabuo at basta naglaho. Halos di napansin o pinansin.  Ilan na ba sa libo-libong negosyo sa bansa ang kanilang naturuan o napaalalahanan ng tungkol sa OSHS? Anong posiyento nitong mga ito ang nabibisita ng regular upang maisiguro ang kanilang pagtupad? Mayroon na bang programang nabalangkas upang tuloy-tuloy na mapalawak ang mga may kaalaman tungkol sa OSHS at ang pagtanggap o pagpapatupad nila ng nilalaman nito?

Bilang pangwakas, sana ay di lang ang Eaton ang nagulantang ng nangyaring sakuna. Sana ay nagulantang din ang buong industriya ng konstruksiyon at sana ay nadamay na din sa pagkagulantang ang iba pang mga industria at negosyo na katuwang ng mga manggagawa. Sana ay nagulantang din ang mga manggagawa. Sana ay nagulantang din ang mga nasa pamahalaan. At sana, kahit paano ang pagkagulantang na ito ay magpalawak ng tunay na papapahalaga ng lahat sa Occupational Safety and Health. Isa ring paraan ito upang mapasigla ang manggagawa, ang negosyo, ang ekonomiya ng bansa at mapalawig ang kalidad ng buhay natin dito sa ating inang bayan.

Philippine Quality Award – 13th Cycle

(This article was serialized in 2 parts in the editorial page of the Jan 31 & Feb 5 issue of the People's Journal)

The highest recognition for exemplary performance that the national government can give an organization, whether from the private or public sector is the Philippine Quality Award (PQA).

Small, medium and large business units, as well as LGUs and other governmental departments, agencies or units are qualified for this award. It was created through Executive Order 448 on October 3, 1997 and institutionalized on February 28, 2001 through the signing of Republic Act 9013, also known as the Philippine Quality Award Act – whose patron is no less than the President of the Republic of the Philippines.

This award, which is comparable to the Malcolm Baldrige National Quality Award (MBNQA) of the US, was created to encourage local companies and organizations to improve the quality of its products and/or services (as well as its productivity) which would naturally redound to its obtaining a competitive edge. The award does not bring with it monetary or material rewards, but would instead be a source of prestige for the winning organization (a promotional and marketing plus) as well as the pride of being made an example for others to emulate.

The PQA is managed by the DTI Secretary as Awards Manager, and is responsible for the PQA Program which in essence is to "promote standards in organizational performance", "establish a national system for assessing quality and productivity performance", and "recognize organizations...which excel in quality management and overall organizational performance". He also chairs the PQA Committee, the award’s policy making body composed of six department heads from the government and six representatives from the private sector, which has set a “standard of excellence”, based on Total Quality Management (TQM) principles, that  can be used by organizations in the country as a model for raising their competitiveness to world class levels. The task of implementing the PQA Program is assigned to the DTI-Center for Industrial Competitiveness (DTI-CIC) which uses the following “major criteria” in selecting awardees: Leadership, Strategic Planning, Customer and Market Focus, Information and Analysis, Human Resource Focus, Process Management, and Business/Organizational Results.

The PQA itself, which is “...conferred to organizations which have demonstrated the highest level of performance excellence, i.e., the demonstration of management excellence through its continuous generation of outstanding results and continuous improvement of its systems” is not easy to achieve. Vying organizations usually will have to “inch” through phases in their journey towards meeting the grade that would qualify them for the award. It is probably in due to this that a “Recognition Level” system was incorporated into the program so that “organizations that applied for... [and] failed to qualify for the PQA ... [but have shown to have achieved] some degree of superior performance may receive any of the following recognitions”:

1) Mastery in Quality Management – for an organization that have demonstrated superior results clearly linked to robust management systems and practices that others can emulate.

2) Proficiency in Quality Management – for an organization that have demonstrated significant progress in building sound and notable processes through the implementation of improvement plans and procedures based on quality and productivity management principles.

3) Commitment to Quality Management – for an organization that have demonstrated its serious commitment to improvement in order to achieve quality excellence. It has already planted the seeds of quality and productivity and is starting to experience already the benefits from the effort.

The 13^th cycle Philippine Quality Awards conferment ceremony was held last Thursday, January 27, at the Rizal Ceremonial Hall in Malacanang Palace. There was no winner for the main (PQA) award but Level Recognition Awards were given, all to manufacturing companies, namely: Mariwasa Siam Ceramics and RCM Manufacturing for Mastery in Quality Management (Level 1) and Sunpower Philippines for Proficiency in Quality Management (Level 2). President Benigno S. Aquino III, who was also the keynote speaker, presented the trophies to the winning companies. He was assisted by DTI Secretary Gregory L. Domingo, DTI President Antonio D. Kalaw, Jr., PQA Foundation President Angelito M. Sarmiento, Ambasssador Cesar Bautista of the NCC, Mr. Raymond C. Tan and Mr. Ruy Y. Moreno Chair and Vice-Chair respectively of the PQA Board of Judges.

In his speech President Aquino pointed out to creativity as our capital as a people. He said that the best businesses in the country are the ones that combined efficiency and effort with “a dash of our Filipino creativity”. He also stressed that “creativity feeds progress”, and pointed out as example a company called Coconet which introduced “the possibility of using coconut coir instead of concrete to line our roads and some bodies of water to prevent flooding”. This idea, he explained further, can result to a savings of 3 billion pesos in road maintenance and at the same time uplift the lives of coconut farmers.

The President said that it is this creativity that is our bridge to quality as reflected by the reason for the day’s gathering or “celebration”. He pointed out that the tapping by the awardees (Mariwasa Siam Ceramics, RCM Manufacturing and Sunpower) of the Filipino’s natural traits (love for craft, traits of dedication and efficiency, as well as competence and inventive genius), and combining them with their own organization’s attributes (productivity and quality skills, resourcefulness as well as their expertise) have brought about the optimization of their human capital – which is an example of good organizational management.

The President addressed the awardees (all of whom incidentally have foreign equity) and thanked them for being the means by which, through their success as a company, the “Filipino workers receive the good reputation they deserve in the eyes of the world, and even in the eyes of some local businessmen”. He said further that it is their companies that harnessed the Filipino worker’s talents and turned them into “proof of excellence”.

Addressing now the Filipino workers, he said that it is his inventiveness and attentiveness to his crafts that are his core competencies, and which gives him advantage over the others. Still addressing the Filipino worker he said, “...your talent raises the dignity of the Filipino. Your talent attracts investors. Your talent creates jobs. Your talent feeds our country men”. And he thanked them.

The President stressed that although he recognizes the importance of the private sector’s continuing to be competitive through its products, the goal is “that progress is felt by all, across every strata of the society”. He also mentioned that he looks at the day’s celebration as also a celebration of “yet, another step towards progress”. He also challenged the awardees to aim even higher to reach the levels that he knows the Filipino workers can achieve, and he promised that government will reciprocate with steps that would foster a viable business environment for them. He proceeded to mention a dream that conditions in the country would be fixed to a point where it can be “nominated for its very own Philippine Quality Award”.

In ending he said,”...all I ask of you now is to continue your belief in our people, because ultimately, it is this belief in the Filipino that keeps us here, exerting all our energies, step by firm step toward a future that our people rightfully deserve”.