“Bansa ng mga alipin” nga ba?

6 June 2013

Mekaniko

By Jaime T. Lopez, III

sl3.mekaniko@gmail.com

“Bansa ng mga alipin” nga ba?

Nakakalungkot ang balitang natanggap buhat sa Hongkong tungkol sa kinalabasan ng “Azkals vs. HK friendly game” nuong June 4 na kung saan ay nanaig ang Pilipinas (http://www.abs-cbnnews.com /sports/06/04/13/azkals-players-fans-abused-hong-kong at saka http://ph.sports.yahoo.com /news /azkals-triumph-hong-kong-under-hostile-crowd-023000755.html). Nakakalungkot dahil sa pambubusabos na ginawa ng mga intsik hindi lamang sa pagkatao ng mga kababayan natin na naroroon, kundi sa atin ding bansa. Ang balitang ito ay napatotohanan na din nang ibat-ibang mga kababayan natin na nakasaksi, at agad na naipabatid dito sa atin sa pamamagitan ng “twitter.”

Ayon sa aking nabasa ay tinutugtog pa lang ang ating pambansang awit ay walang respetong nagsisigawan nang “boo!” ang mga intsik at pinapakitaan ang mga Pilipino nang “dirty finger”.  Katakut-takut din daw ang ibinabatong mga mura at mga bote sa mga manlalaro at mga kababayan natin na naroon upang manood lang ng naturingang “friendly game.” At ang gawaing ito ay ipinakita di lang ng mga matatanda kundi mga kabataang intsik din.

Isa sa mga naibalitang pang-insulto o pagmamaliit na ginawa nitong mga intsik ay ang lantarang pasigaw na pagbansag na “slave nation” o di kaya’y “bansa ng mga alipin” ang Pilipinas. Sa totoo lang, ang unang sumilakbo sa akin ay ang galit, nguni’t nang di kalaunan, sa pagninilay-nilay, ito ay natuloy na lamang sa pagkalungkot. Naisip ko kasi, bandang huli, na di dapat tapatan ng galit ang pangyayaring ito. Bakit? Dahil sa di naman totoo! At saka naniniwala akong ang pikon ay talo.

Unang-una, hindi malayong ang batayan nila sa pagsabi nito ay ang pagkakaroon ng mga 140,000 na mga “bagong bayani” natin sa HK, na kung saan ay may mga 30,000 na namamasukan bilang “domestic worker”, o tinagurian nilang “amah” (http://en.wikipedia.org/wiki/Overseas_Filipino). Nguni’t yuong mga kababayan  natin na nanduon ay 0.14% lang ng isangdaang milyon na populasyon ng Pilipinas. At pangalawa, bagama’t marami  sa mga namasukan na “domestic worker” ay may mga mataas na pinag-aralan, sinadya nilang magsakripisyong namasukan ng ganoon dahil sa kagustuhan lang na magkaroon ng mas magandang pagkakakitaan para sa kinabukasan ng mga mahal sa buhay.

Hindi totoo, at lubhang mali ang pagbabansag na ginawa ng mga taga-HK sa Pilipinas dahil sa ang alipin ay isang tao na pag-aari ng iba, na kung saan ay puedeng ibenta ng may-ari. Walang ganoon na kalagayan dito sa Pilipinas.

At kung mayroon mang mga bayan na ang mga mamamayan ay mga alipin ng kanilang pamahalaan, tiyak na hindi kasama ang Pilipinas sa mga bayan na ito. Masasabi ko ito dahil sa maraming kalayaan na tinatamasa ng mga Pilipino. Kasama na dito ang kalayaan sa pagpili  ng kanilang mga pinuno, ang kalayaan sa pamamahayag, kalayaan sa pagkakaroon ng anak, kalayaan ukol sa relihiyon, atbp.

Sa totoo lang, malaking pasasalamat ang dapat nating tanawin sa HK dahil sa pagkakataong naibibigay nila sa mga kababayan natin na magkaroon ng mabuti-buting pagkakakitaan. Nguni’t sa kabilang dako ay dapat din naman nilang bigyang-halaga ang kabutihang tinatamasa nila dahil sa pagkakatalaga doon ng mga kababayan nating walang pag -aalinlangang nakatuwang nila sa pagpapalago ng kanilang kabuhayan, at nangasipag-alaga ng kanilang mga pamilya. Nakakalungkot; kasi, dito sa atin, pinapahalagahan natin ang paninilbihan ng ating mga manggagawa, at lalo na ng ating mga kasambahay.

Kung mayroon mang umaalipin sa maraming Pilipino ngayon, tiyak na hindi ang bansa, kundi ang kahirapang dinaranas nila ngayon. At ito rin ang dahilan upang marami sa atin ang nagpasiyang magsakripisyo at magibangbayan. At ito ay hindi upang magpaalipin, kundi ang magbahagi ng kanilang galing at kakayahan sa mga bayang salat sa mga tauhang katulad nila, kapalit ng pagkakaroon ng maganda-gandang pagkakakitaan. At ang sakripisyong ito ay kalimitang para sa kapakanan ng kanilang mga mahal sa buhay. Ang galing at kakayahan ng mga Pilipino ay lubos na napatunayan na sa buong mundo kung kaya’t sila ay lubhang kinagigiliwang kunin na magtrabaho sa ibang bansa.

Sa aking pananaw, ang kahirapang namamayani sa atin ngayon ay magkakaroon din ng katapusan. At bakit ko nasasabi ito? Dahil sa magandang ipinapahiwatig ng mga pagbabagong nangyayari na ngayon lang natin nararanasan.

Unang-una ay ang pagkakaroon ng isang pamunuan, sa katauhan ni Pangulong Noynoy, na di nadungisan ng kurapsiyon, at siyang dahilan kung kaya’t kanyang nakayanan (sa pamamagitan ng kanyang pangunguna sa pagtataguyon ng “Tuwid na Daan”) na unti-unti na nailalayo ang ibat-ibang bahagi ng pamahalaan sa nakasanayang kurapsiyon. Dahil dito ay nagsimulang magkaroon ng tiwala ang mga namumuhunan upang palaguin ang kani-kanilang mga negosyo. At bagama’t umuusbong pa lang ang bumubuting kalagayang pinansiyal at takbo ng ekonomiya ng bansa ay tila sapat na upang lubhang mapabago at nagpaangat ang tingin, pananaw at tiwala sa atin ng “international economic community.”

Sa unang pagkakataon din ay nabigyan tayo (at tatlong sunod-sunod pa) ng “investment grade rating” ng “sovereign debt rating agencies” na siyang isang hudyat na hinihintay ng mga namumuhunan upang magpuntahan sila at magnegosyo sila dito (kagaya ng pagtatayo ng mga pabrica at ibat-ibang mga pagawaan). Kapag nangyari ito ay lalong tataas ang paglago ng tinatawag na gross domestic product, o GDP, na siyang sukat ng lebel ng ekonomiya ng isang bansa. At habang tumataas ito ay lalong darami naman ang puwedeng makuhang trabaho ng mga mamamayan. Kapag nangyari na ito ay dito na magsisimula ang pagsugpo natin sa mapag-aping kahirapan, na kagaya ng nakayanang gawin ng tinatawag na apat na “Asian Tigers” (Singapore, South Korea, Taiwan, HK) sa loob lamang ng isang henerasyon (buhat 20 hanggang 30 taon) nuong nakaraang siglo.

Ang pagbabago ay nagsisimula pa lamang, at malamang ay tunay na mapapakinabangan lang ng susunod na mga henerasyon, na sa aking pananaw ay siya namang tunay na layunin ng karamihan sa atin na naghahangad ng mas-mabuting kalidad ng buhay para sa mga Pilipino. At ang kaganapan nito ang siya na ring pansagot upang di na tayo mamaliitin at bubusabusin ng ibang mga lahi. Sa aking palagay ay papunta na tayo duon, kaya lang kailangang umalalay din ang mga mamamayan upang ang hangarin na ito ay masunod.

Sa palagay ko ay magiging maayos ang takbo ng bayan  sa susunod na tatlong taon habang nandiyan pa si Pangulong Noynoy. Ang kailangan nating intindihin na mga mamamayang naghahangad na magapi ang kahirapan ay ang pagpupursigi at pagiging aktibo sa pagsasagawa ng mga hakbang upang ang susunod, at mga susunod pa, na pangbansang pamunuan ay yaong mayroong mga pangarap para sa bayan na katugma ng kay Pangulong Noynoy (na di pang-sarili lamang). Pag nagawa natin ito ay malamang na magkakatotoo na din ang mabuting pangarap natin para sa ating mga anak at apo.

Ang puna at reaksiyon ay ikalulugod ng sumusulat at mapapadala sa pamamamgitan ng email (sl3.mekaniko.com) o di kaya’y sa kanyang blog (http://mekaniko-sl3.blogspot.com).